13 Aralık 2008 Cumartesi

Altaylıga-Amdi Giraybay-Şiir

Altaylıga

Bizmiz aqiqat arslanı,Cıngız,Timur ulları,
Davut salgan tögerekke Tañrınıñ gur qulları.
Buzlı tavlar,teren carlar,cılgalarnı atlatıp,
Cebe çalgan,kopuk qusqan cuyrüklerni patlatıp,

Cansız turgan tar dünyanıñ çöllerine cayıldıq,
Nesli çurük batırlarnıñ biz Tanrısı sayıldıq.
Taliy qayttı,tarttı uzun cılan başın tikledi,
Cav-caranıñ qayguları bellerin dört bukledi.

Kop qıynasa,cılatsa da bizni qara bahtımız,
Horlansa da qaraq qalmaz taş temelli tahtımız.
Qıyametten burun bizni,ceennemge salmañız!
Qoluñızda curuk kuçmen bizge ayaq çalmañız.

Millionlarman yıl keçse de kinli cigit soyumız,
İç coytulmaz turar ekeç muñlı cırlar,toyumız,
Buhar bolıp kokke çıqar,burçaqdayın cavarmız,
Kun tuvuştan tap batıga deryadayın avarmız.

Ey Altaynıñ tazelengen,solmagan al gulleri!
Uzaqlardan bir-birine cırlagan bulbulleri!
Yoqmı bizde iç til,avuz,dertleşmege,aytmaga?
Cuyruklerni aylandırıp,qart devirge qaytmaga?

Cañgırtayıq qart dünyanı destan bolsun tillerde,
Ne aqsızlıq,ne horluq bu? Bizniñ esir illerde?

Soyumıznı yaratqanda kuçni bergen Tañrımız,
Cav aldında yardım qolun bizge kergen Tañrımız,

Et bir emir,turanlılar qurultaynı cıyayıq,
Yurtımıznı basqan selge tübden tınaq tıyayıq.

Oktyabr 16-28 Aqmescit 1920.
(Amdi Giraybay-Şiirler Qitabı- Tavriya Neşriyatı 1997-syf7)

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder