22 Ocak 2012 Pazar
Çerkez Ali, Bizim Nikita
Çerkez Ali
BİZİM NİKİTA
Bu vaqianı sizge aytmaycaq olıp aman-aman yarım asır dayansam da, kene de şeytanlarım
qozğaldı ve şunı mıtlaq yazıp qaldırmaqnı maña mecbur ettiler desem olacaq.
Yaznıñ başı edi. Canerikler endi çeçeklerinden arınıp yem-yeşil yapraqlar arasından danedane
seçilip başladılar. Bizler mektepten qaytqanda yol boyunda, ya da kimniñ azbarında olsa
olsun, canerik teregi körsek, onıñ astından iç de tegin keçalmaz edik. Ne içündir bilmem, bizim
köyniñ canerik terekleri pek yüksek ediler. Belki, bizge, balalarğa o vaqıt öyle körüledir. Er alda
tereklerge tırmaşıp minmege balalıqtan ustalığımız olsa da, canerik teregine mingenler aramızda
pek siyrek ola edi. Öyle vaqıtta bizler o günasız, indemey susıp turğan tereklerge qolumızda ne
olsa şıbalay, közlerini qıra, pıtaqlarını sındıra, yerge tökülgen çiy eriklerni ceplerimizge toldura,
ekşiliginden çıraylarımıznı sıta-sıta aşay ve evlerimizge darqala edik.
Bir kün men ceplerimni şıplap, tütün aranı qarşısındaki yüksek bayır töpesinde, beyaz
taşlardan qalanğan işar üstünden ayaqlarımnı sallandırıp, tişlerim qamaşqance şu yeşil eriklerni
asap keyf çatmaqta edim. Birden tirsegimni qattı sıqıp bir adam tuttı. Aylanıp baqsam,
köyümizniñ tükâncısı Aqmolla ağam.
– Cepleriñde ne bar? – dedi o.
Men indemedim. O qolunı cebime soqtı ve bir avuç erik alıp:
– Bu ne? – dedi menim közlerim ögünde avuçını açıp.
– Erik, – dedim nefesimni tıyıp.
– Qaydan aldıñ?
Men yalan aytmağa bilmey edim, em de qorqa edim. Çünki, anam maña: “Yalan
aytqanlarnıñ işi yürmez, Alla qısmetini bermez”, – dey edi. Başımnı aşağı astım, indemedim.
– Bir daa taş atıp, terekniñ pıtaqlarını qırarsıñız, epiñizni mınavı yipke bağlap canerikke
asarım – dedi Aqmolla ağa.
Men onıñ bu ciddiy laqırdısına inandım ve bir daa ömürim boyunca, degil canerikke,
umumen iç bir terekke, iç bir mahlüqqa taş atmadım. Dostlarımnı da haberdar ettim. Olarnıñ da
çoqusı maña inandılar ve menim tutqan yolumdan kettiler. Lâkin köyümizde künlerniñ birinde
öyle acayip bir vaqia oldı ki, onı bu künge qadar sağ-selâmet olğan köydeşlerim iç unutıp
olamadılar ve siyrek-sepelek körüşüvlerde şaqa yerine ille bir añıp keçeler.
Canerikler endi başlap suvlanğan ediler. O mubarek yemişniñ bu çağında eki danesini ağzıña
alsañ, tişlerin öyle qamaşa ki, ondan soñ ötmekni zornen tişleysiñ. Köyniñ ortasındaki furun
aldında oynaşamız. O yerde er vaqıt köyniñ qartları buluna, caminiñ divar boyunda tizilişip
oturalar ve bütün dünyadan haber bereler. Port-Arturdan başlap, Avstriya cenkine keçeler, soñra
aileviy munasebetler, namus-ırız meseleleri ve ilâhre. Etraflıca bilgili, keniş malümatlı tecribeli
ömür saibi olıp ösmek isteseñ, bu qartlar yanında er kün bir saat indemey otursañ, iç de zarar
etmezsiñ belleyim.
Aqşam üstü qartlarnıñ bu coşqun subetlerini aşağı maalle taraftan keleyatqan bir adam böldi.
Onıñ ayaqlarında çullarnen bağlı eki cartı kaloş, üstünde delik-teşik olğan pamuqlı ştan, kirden
meşinlenip, saqızlanıp qalğan kölmek. Saçı, saqalı, eñsesi öyle ösken ki, közleri zornen seçile.
Uzaqtan baqqanda bu ğarip adamnı sanki köpek talağan da, o zar-zornen qurtulıp qaçqan
bellersiñ.
Qartlarğa yaqınlaşqanınen episi ayaqqa turıp, diqqatını bu yabancı adamğa celp ettiler. Adet
öyle. Ne yapacaqsıñ. Yerinden yalıñız bir qart turmadı. O, yüz dört yaşında edi. Biz kenarda ziyçuv
olıp oynavnı toqtattıq ve şu kişini meraqnen sarıp aldıq. O bizim ceplerimizden canerik
çıqarıp aşağanımıznı eslep, “maña da beriñ”, – degen kibi telmirip bizge baqmaqta. Aramızdan
eñ atik soyu olsa kerek ki, cebinden bir avuç canerik çıqarıp oña uzattı. O bir avuç canerikni bir
kereden ağzına tıqacaq oldı, bir qaç danesini yerge tükürdi. Egilip alacaq oldı. Biz onıñ
ekşiligine dayanamayıp, birer-birer zornen aşasaq da, o bir avuç erikni bir kereden ağzına
toldurıp, çaynap başladı. Yutqanda közleri tögereklendi ve yaşlandı. Kene berse ediler degen kibi
ep bizge baqa. Bizler bir-birimizden körmekçi epimiz ceplerimizge qollarımıznı soqtıq. O
başındaki cartı qasnaqlı şapkesini çıqardı. Şapkesi canerikke tolğan soñ, bir çetke buruldı ve iç
kimsege qulaq asmadan bıqqance aşadı. Qartlardan birisi bizlerni çetke quvdı. Soñra onıñ yanına
kelip:
– Sen kimsiñ? – dep soradı.
O “añlamayım” degen manada başını salladı. Qart sualini rus tilinde tekrarladı. O, “Nikita”, –
dedi.
– A, a. Sen Nikitasıñ e?
– Nikita, Nikita, – dedi o başını sallap. Qart keri qayttı. Divar tübünde tizilip oturğanlar
yanına kelip:
– Allanıñ yollağan bir ğarip musafiri eken. Adı Nikita. Baq onıñ alına, çuluna. Ne yapmalı
cemaat? – dedi.
– Evge alıp ketip musafir eteyik, – dedi bir qart.
– Onıñ qarnını aşqa toydurmaq kerek, – dedi ekinci qart.
– Urbasını avuştırıp, saçı-saqalını tıraş etmek kerek, savaptır, – dedi diger qart.
– Alla musafirine meramet eylemek kerekmiz. Aşindi avu yerde o qadar erik aşağan soñ ölip
qalmasın. Onıñ günası bizge kerekmey. Aydın nevbetnen alıp qarnını toydurayıq, – dedi yüz dört
yaşlı çal.
Bu sözler, bu qarar köyümizniñ halqı içün bir qanun edi. Olar yıllar devamında böyle
insaniyetlik qanunlar esasında yaşap kelgenler. Olar kimsege hiyanetlik etmekni, aqsız, adaletsiz
yoldan ketmekni aqıllarına bile ketirmey yaşağanlar. Çaqıllı, taşlı bayırlar töpesine suv çıqarıp
bostancılıq etkenler, qazmalarnen dağlarnı sökip, kütüklerni çıqarıp, özlerine bir avuç topraq
tapıştırğanlar ve o yerde qartop, baqla, soğan, mısırboğday, qabaq, biber, patilcan ve ilâhre ekip
bala-çağasını keçindirip ömür sürgenler. Olar hırsızlıq, yüzsüzlik, namussızlıq ne ekenini
bilmegenler. Bir-biriniñ taqdirine, başına tüşken eşqalğa yanğan-küygenler, ellerinden kelgen
yardımnı bir-birinden ayamağanlar. Suvnı bir çapalıq, eki çapalıq, üç çapalıq, dep öz araları
taqsim etkenler. Ekseriy vaqıt Allanıñ yağmurına işanıp yaşağanlar. Yağmur yağsa – berekettir,
dep quvanğanlar. Asırlar devamında öz urf-adetlerini nesilden-nesilge keçirip saqlağanlar.
Köyniñ qartları aqılnıñ hazinesi olğan. Kimniñ başına bir-de-bir eşqal-müsibet tüşip qalsa başta
ürmetli qartlarnıñ aldına barıp aqıl tanışqanlar. Devlet teşkilâtlarına, sud idarelerine barıp
şikâyetlenmekni ayıp tanığanlar. Er şeyni cemaat arasında qartlarnıñ çıqarğan ükmüne
boysundırğanlar... İnsannıñ bahtı – yalıñız namuslı emektedir, dep bilgenler. 1936 senesine
qadar, kulak sürgünligini esapqa almasaq, yüz yigirmi hanelik köyde bir adam makeme qapısı
körmedi. Mına buña serbest ayatnıñ ve dünya tsivilizatsiyasınıñ eñ yüksek derecesi deseñ de
olacaq. Bu şeyler ana yurtumıznıñ dağ eteklerinde yerleşken menim doğmuş köyümde ancaq
böyle edi. Yañlışım olsa, köydeşlerim maña afu etsinler.
– Öyle olsa, bugün onı men alıp keteyim, – dedi qartlarnıñ biraz areketçen soyu. O Nikitanıñ
yanına barıp, “yür keteyik” manasında başını salladı. Nikita iç bir türlü itiraz bildirmeden onıñ
artından tüşip ketti.
Aradan bir afta keçti. Nikitanıñ üstünde kostüm, başında qalpaq, ayaqlarında ayaqqap, saç,
saqal tıraş etilgen alda öz qonaqbayınen beraber kene şu furun aldına keldiler. Qartlar bu orta
boydan biraz qalqımca, tögerek betli, keñ omuzlı, yigirmi sekiz yaşlarında, bet-sımasına
baqqanda, dızman kişige beñzegen Nikitanı körgende, öz közlerine inanmadılar.
– Sen bu adamğa ne yaptıñ ya, o yañıdan dünyağa kelgenge beñzey, – dediler qartlar onıñ
qonaqbayına.
– Bir şey yapmadım, – dedi o. – Legenge qoyıp, qara sabunnen yahşı etip yuvundırdım.
Temiz iç kiyimi berdim. Saqalını tıraş ettim, saçını qırqtım. Mına üstündeki kostüm menimkidir.
Em oña tamam uyğanını aytmaysızmı.
– Soñ, o yaqı ne olacaq?
– Kimniñ qulu bu aslında öz ayağınen kelip çıqqan adam?
– Kimniñ qulu bilmeyim, – dedi qart. – Aslında o orus taraftan. Nasıldır bir belâlarğa oğrasa
kerek. Bizde qalmağa, bizim cemaatnıñ, bizim kolhoznıñ azası olmağa istey.
– Öylemi? Aysa onı yahşı sınap baqmaq kerek. Eli bir işke kelişemi şunıñ?
– Bilmeyim. Ekimiz añlaştıq, yarın maña arıq açacaq oldı. Arığım çoqtan toldı da ya.
– Aydı, faydalan, lâkin qarnını yahşı toydur, elem etmesin.
– Ebet, ebet, aç ayuv oynamaz. Eli kelişse, bizde de etilecek işler çoq, – dediler qartlar.
Böylelikle, Nikita köyde qaldı. Başta özüniñ birinci şorbacısına azbarnıñ yuqarı başında teren
arıq qazdı. Soñra eçki aranını tahtaladı ve qapısını qoydı. Qomşular Nikitanıñ bu işini pek
begendiler ve onı nevbetnen çağırıp, aşatıp-toydurıp öz azbarlarında çıqıp qalğan zarur işlerde
işlettiler. Lâkin kimge barıp işlese de, özüniñ birinci qonağına qaytıp kele, onıñ sofasındaki tahta
set üstünde yatıp yuqlay, saba kene iş bergen adamğa barıp işley ve tamağını toydurıp yerine
qaytıp kele.
Böylece bir yıl qadar devam etti. Nikita bütün köyniñ deligi-teşigini ögrendi. Bütün halqnıñ
adeti ve tabiatını menimsedi. Cıyınlarda, toylarda oldı. Cenazelerde çetten iştirak etip, halqnen
beraber o da oz yanığını bildirdi. Lâkin qabir qazmadı. O bile edi ki, “kâfirge musulman qabri
qazmağa olmay”. Lâkin onıñ bütün cemaatqa başqa bir çuqur azırlağanından köy halqınıñ haberi
yoq edi...
Nikita saba adamlarnen merabalaşa, qol tutuşa, külümsirey, temiz qrımtatar tilinde al-hatır
soraşa ve halq şaqalarını yerli yerinde qullanıp leskerini omuzına urıp, yer qazmağa çıqıp kete.
Qısqadan aytqanda, Nikita öyle bir yigit oldı ki, körmelisiñ. Qalın celkesi, qırmızı yüzü, iri,
dülber közleri, yımşaq muamelesi, külümsirep turğan yüzü adamlarnı kün-künden özüne
isindirdi ve köy cemaatı içinde Nikitanı bisinmegen bir adam qalmadı. Atta bayram, seyranlarda,
qadın-qızlarnıñ diqqatını da celp etken bir Nikita oldı. Lâkin umum cemaat arasında saqlanğan
qanundan bir adım tışarı atlamadı. O bile edi ki, bu meselede yañlış adım atsa, mıtlaq cemaat
kötegi aşaycaq, eñ eyi alda köyden masharaca quvulacaq. Masharalıq onı öyle pek raatsızlamasa
da, içinde tutqan esas maqsadına irişalmaycaq. Öyle olğanda, eñ yahşısı, qızlar arasında özüñni
yigitçe tutmaqtır. Nikita da öyle yaptı. Qartlar ise, oña “çoq namuslı yigit eken” dep işançını
kün-künden arttırdılar. Allanıñ aldında “bir orozlu qulnıñ daa savabını qazandıq” dep mıyıq
sıypap oturdılar.
Künlerden bir kün kolhoz klubunda toplaşuv oldı. Toplaşuvda esas kün tertibi baqılğan soñ,
Nikitanıñ lafı çıqtı. Kolhoz idaresi onıñ gramotnıy (oqumış) adam olğanını bilgen ve
buhgalteriyada mıtlaq böyle “gramotnıy” adam çalışması zarur ekenligini ortağa qoydı. Cemaat
bu teklifke bir ağızdan razı oldı. Nikita endi kolhoz buhgalteriyasında çalışıp başladı. İdareniñ
qararınen oña Üte maalledeki Ğazı ağanıñ tütün aranı yanındaki tabelci odasını berdiler. Köy
cemaatı bu “yañğız” adamnı acıp, oña qazan, çanaq-çölmek, yastıq, töşek, yorğan ve saire,
adamğa yaşamaq içün zarur olğan bütün şeylerni taşıp, odasını baştan-ayaq donatıp, yaraştırıp
berdiler.
Tezden Nikitanıñ üstünde kendisine yaraşqan kostüm, başında şlâpa, boynunda galstuk
peyda oldı. Bu qırımtatar köyçigi içinde Avropa biçiminde yürgen eki adam olsa, onıñ biri Nikita
edi. Tertipli yürüv ve medeniy muamelede bulunuv ketken sayın adamlarnıñ ürmetini qazandı,
köyge kelgen-ketken musafirlerniñ diqqatını celp etti, hususan rayon dairesinde onıñ bergen
esabatları bir minsiz qabul etilgeni hususında müsbet laqırdılar cayrap başladı.
Şu yılı bağçalarda öyle nomay bereket oldı ki, tereklerniñ çatalları mayışıp yerge avdarıldı,
çatal qoyulıp yetiştirilmegen pıtaqlar ise sınıp-sınıp aşağı sarqıp qaldılar. Bağça bereketi bu
yerdeki köylü halqınıñ bahtı sayıla elbet de. Bereket oñ olğan yılı halqnıñ göñlü de toq, keyfi de
yerinde, er kes şeñ-şeramet, bağçalar içinde sepet-sepet alma ayıp, sortlarğa ayırıp, sıqlamalarğa
çırmap, yaşçiklerge yımırta tizgen kibi yerleştirip devletke teslim eter ediler. Böyle bol bereket
vaqtında, Alla saqlasın, apansızdan bir yel çıqıp qalsa, yerge tökülgen tökündini eali ayıp
yetiştiralmay edi.
O vaqıt bizim kibi mektep talebelerini ocalarımıznıñ yolbaşçılığı altında bağçalarğa alıp çıqar
ve tökündi cıydırır ediler. Yalıñız tökündi, çünki terekten merdivenler üstüne çıqıp alma
cıymaqnı balalarğa işanmay ediler. Daa doğrusı, balalar yemişni üzgende, sepetke qoyğanda
muqayt olmayıp, ezip taşlaylar, ezilgen yemişni ise devlet qabul etmey, dey ediler. Bizim cıyğan
tökündilerniñ bir qısmı eskencelerge bekmez qaynatmağa, bir qısmı ise, kertip yemiş qurutmağa
keter edi. Bu işler episi zevq ile, ğurur ile yapılır ve adamlarnıñ bahtına baht qoşulır edi. Bu
zevqlı işlerniñ eñ zevqlısı – eskenceler edi. Bizim köyde bereket oñ olğan yıl eñ azdan üç-dört
yerde eskence çalışır edi. Olarda gece ve kündüz aşlavlarda balaban ağaç toqmaqlarnen yemiş
dögip, eskencelerde şırasını sıqıp çıqarır ve büyükten-büyük mahsus bekmez tavalarında sabır
ile, aqşamdan sabağa qadar reçelli bekmez qaynatır ediler. Reçelli degeni şu ki, tavalarğa
yüzümerik, ayva ya da başqa yemişler kertip taşlar ediler. Lâkin olarnıñ arasında yüzümerik
reçeline yeter yoq edi. O bekmezler öyle lezetli olur edi ki, bekmez tüşken soñ, balalarğa tavanı
berir ve bizler ziy-çuv olıp parmaqlarımıznen, ya da elimizge temiz yonğaçıqlar alıp tava tübü
yalar edik. Mektepten qaytqanda eskencelerge kirip yüzer toqmaq ursaq, bizge birer qalay şıra
berir ediler. Eger şırağa toymasañ yüz toqmaq daa ur, bir qalay şıra daa içersiñ...
Mına o zamanlar nasıl usullarnen balalarnı emekke alıştıra ediler. Şimdi başımız, saçımız
ağarsa da, o zevqlı künlerni alâ daa hatırlaymız.
Küzniñ qaynaq künleri keçip kettiler. Bereket cıyıldı, anbarlar toldı, devlet planları
artqaçınen eda etildi. Qalğan bet-bereket kolhozcılarğa taqsim etildi. Er kes emegine köre aqqını
aldı. Evlerge araba-araba yemiş taşıldı. Onı kimisi qışqa saqladı, kimisi quruğa kertti, kimisi
bekmez qaynattı, deycegim er kes öz keregini tıqattı. Lâkin yemişniñ eñ sağlamını saylap, ayırıp
salqın mağazlarda saqlamaq ve sırası kelgende onı satıp, aqçağa çevirmek, ya da zahirege
deñişmek o tarafnıñ halqlarında bir adet olıp qalğan edi.
Bağçalar ağır yükünden temizlendi. Küz yellerinden yapraqlar sararıp yerge töküldiler.
Köylüler endi raat-raat nefes alıp, aqşamları fener yaqıp bir-birine musafirlikke qatnap, birer
filcan qave içip, qonuşıp, keyflenip başlağan vaqıtta ister-istemez qışqa saqlağan almalarını nasıl
bir yolnen, qaydadır alıp ketip satuv aqqında laqırdılar çıqıp başladı. Bu laqırdılar yavaş-yavaş
kolhoz idaresine barıp yetti. Er kes aqlına kelgen ğayeni ortağa süre. Biri dey:
– Şeerge adam yibereyik, larök açsın ve bizim yemişlerni satıp parasını bersin.
Digeri dey:
– Yoq, bizim şeerlerimiz yemiş tolu. Olarnı uzaq şimal taraflarğa yiberip sattırmaq lâzimdir.
Böyle çeşit türlü laqırdılarnıñ bir neticesini çıqarmaq içün kolhoz idaresi toplaşuv çağırdı.
Toplaşuvğa er kes keldi. Çünki anda er kesniñ aldında turğan can mesele baqılacaq. Yani, bütün
yaz mañlay teri tökip elde etken bereketini parağa çevirip, öz kereklerini alacaq ve ailesini qış
boyunca temin etecek. Toplaşuvda bu mesele ortağa qoyuldı. Nasıl şeerge ve kimni yollamalı?
Kolhozcılardan biri turıp:
– Yollaycaq olsaq aqaylar, adamnı memleketniñ eñ büyük şeerine yollayıq. Halq çoq yerde
fiyatlar da yahşı ola. Men Moskvağa yollayıq deyim.
– Siz kimni teklif etesiz?
– Kim olsa olsun, menimçün farqı yoq, tek paramnı qoluma bersin.
Zaldan diger bir ses daa eşitildi:
– Cemaat, men dün Leningraddan kelgen bir adamnen laf ettim o yerde sınapnıñ kilosı sekiz
kümüş eken.
– Siz kimni teklif etesiz?
– Menimçün farqı yoq. Lâkin o yerge barğan adam gramotnıy olmaq kerek. Til bilmek kerek.
– Ali aqay olsun!
– Veli aqay olsun!
Zaldan daa başqa sesler de eşitildi. Ali aqay turıp:
– Men daa Bağçasaraynı körmedim, sen meni Katarinanıñ şeerine yiberecek olasıñ, – dep
itiraznen yerge oturdı. Veli aqay turıp:
– Közüm batmay cemaat, yolda qalırım dep qorqam, – dedi.
Şu arada zaldan:
– Bu işke Nikita lâyıqtır! Ebet, ebet, Nikita lâyıqtır! – degen sesler yanğıradı.
Toplaşuv bitti. Nikita cemaatnıñ teklifini qabul etti. On kün içinde bütün köyniñ cemaatı
qışlıq saqlap qoyğan eñ yahşı almalarını yaşçiklerge toldurıp üstlerini dran tahtalarnen mıhlap
qoydılar. O vaqıttaki alma yaşçikleri eki közlü olıp, er bir tolu yaşçik eki pud esap etile edi. Halq
öz yaşçiklerini mıhlap azırlamaqta, Nikita ise demiryol stantsiyasına qatnap vagon tutuv
peşinden yüre. Almalarnı toplav punktunda o bir kün ilân etti ki, Leningradğa cemaat malını alıp
barmaq içün mahsus vagon tutqan. Kim ne qadar istese, qabul punktuna alıp kelsin. Maallelerden
araba-araba tolu yaşçikler ketirilip başladı. Nikita cedvelge er kesniñ adı, familiyasını yazıp
almalarnı qabul etti. Ertesi künü arabalarğa yüklep stantsiyağa alıp kettiler. Köy cemaatı
Nikitanıñ qoluna kerek vesiqalarnı tutturıp, bir vagon almanı Leningradğa satmağa yolladı. Er
kes, sekizer kümüşten satılsa ne qadar para alacağını esaplap yürdi. Kimisi toy yapacaq, kimisi
ev kereklerini tekmilleycek, kimisi qışlığını alıp qoyacaq...
Nikita şu ketişnen alâ daa kete. O bir daa köyge qaytıp kelmedi. Köy cemaatı içinden bir
adam tapılmadı ki, onı araştırsın, bulsun ve cezasını bersin. Şübesiz, idare hadimleri soraştıdılar,
lâkin olar Nikitanıñ izine tüşalmadılar. Şu ketiş, bu ketiş. Nikitanıñ adı köy cemaatınıñ tilinde
tespi oldı. Onıñ aqqında efsaneler uydurdılar. Adamlar bir-birini körgende “Bizim Nikitadan
haber yoqmı?” – dep soraştılar, ya da “Bizim Nikita tezden kelecek eken”, – dep bir-birlerini
eriştirdiler.
Nikita ketti, Nikita yoq, lâkin bu bütün bir köy cemaatını aldattı añqav etti demek degildir. O
vaqıttaki köy cemaatı içün bu olıp keçken vaqia büyük yüzsüzlik ve vicdansızlıq edi. Olar er
kesni özleri kibi belley ediler. “Ettigini Alladan bulsun”, – demekten başqa bir şey aytmadılar.
Lâkin bizim Nikita namus ve ırızını – yüzsüzlik ve nefisine deñiştirdi.
Oquyıcı meni doğru añlaması içün bu yerde şuña qayd etmek zarurdır belleyim. Böyle
dolandırıcılar er türlü halqta ola bilir. Mında Nikitanıñ başqa milletke mensüp olğanı içün söz
yürütilmey. Maqsat şu köy cemaatınıñ ömür yolunda asıl yeri olıp keçken bu vaqianı olğanı kibi
akis ettirmektir.
Şimdi o zamannıñ adamlarından pek siyrek rastketirmek mümkün. Episi bu dünyadan
namusı, ınzınen ketti. Bağçaları da uzaqlarda qaldı. Lâkin nesil devam etmekte. Devir adamlarnı
da deñiştirdi. Olarnıñ balaları belli injenerler, belli ekonomistler, belli agronomlar ve yazıcılar
olıp yetiştiler. Olar kene de yamanlıq tüşünmeyler. Bir-birlerinen körüşkende “Nikita köyge
qaytıp kelmegen ekenmi, barsaq bütün qabaatını bağışlar edik”, – dep şaqalaşalar.
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)