Vatan Ozlemi-Şevqiy Bektore

Vatan Ozlemi Canlar sınıq, başlar toben, olüdayın sarğayıp, Mañray- mañray curemiz bir qozudayın mañrayıp. Yuz otuz cıl içinde tap negizinden cığılıp, Çilday tozdıq, darqadıq, cat-cav qaldı sığayıp. Qaysı taşnı koterip, qarağanda astına, Babayımnıñ bir parça süyeginden bar anda. Toprağıñnıñ, taşıñnıñ qurbanıman, Vatanım, Oğurıñda tökülsin bir avuççıq al qanım! Kuldirmege yüzüñni süye-süye can berip Odemesem aqqıñnı, men ne içün tuvğanım? Anayıma ant içtim yeşil curtqa barmağa, Can tenimden çıqqance cavdan açuv almağa. İstanbul, 1915 s. Şevqiy BEKTORE

Demirciniñ Oçı-Şevqiy Bektore

Demirciniñ Oçı Buyük çelik çöküçimniñ altında Demir ursım iñim-iñim iñlerken, Aqqıñ nerde?-degen bir ses eşittim, Çöküçimden çıqqan sesi diñlerken. Elbet, aqqım nerde edi? Kimde edi? Mañlay terim kimler içüñ aqmıştı? Alev saçan bir ocağıñ ateşi Niçün beni çıyır-çıyır yaqmıştı? Elbet, niçün tek bir tilim ekmege Bağlanmıştı asırlarca tilegim? Saadetler azırlarken illere, Urs başında şu sızlayan bilegim. Faqat, hayır, bundan soñra bu ursım, Bu çöküçim, qızıl yanan bu ocaq, Kendi aqqım, saadetim oğrunda Duşmanımnı ateş-kinle boğacaq. Çeliklerden er uruşta qulleler, Qığılçımlar fırlanırken kuçümle, Niçün benim aqqımnı ğayıp iden Duşmanlarım titremesin ucümle? Elbet, artıq bu iñleyen, bu yalan, Bu gurleyen ocaq benim kinimdir. Qarşısında butün cian titreyen Şu çöküçim-qırılmayan dinimdir! (1919 s.) Şevqiy BEKTORE