Son Söz-Cemil Kermençikli

Son Söz-Cemil Kermençikli

Ben Tatarım. Eñ kuçücik bir şiye ben koz yummam,
Kuçük bile olsa, yardımı duşmanımdan ummam.
Doğrulığa, yahşılığa er vaqıt boyun eger,
Lakin aqsızlığa asla, asla, asla boysunmam.

Ecdadımın kesik sözü qılıçtan keskin edi,
Aqiqata qarşı o bir qozudan miskin edi.
O, bir aqsızlığı qızsa, açuvlansa, kopürse,
Onı durdumaqçün ancaq, aqiqat dizgin edi.

Onıñ otkür davuşından titredi butün cian,
Atı kişnerse, qopardı sanki qiyamet, tuman.
O, bir kere askerine ''Qon !'' dep buyruğı virse,
Qarşısına çıqqan duşman savrulırdı toz-duman.

Dünyanıñ er koşesinde vardı uç-beş ulkesi,
İç birinde yoqdı atta aqsızlığın kolgesi.
Mahküm milletlerin aqqına da urmet iderdi,
Onıñ paytahtı degildi mahküm millet celkesi.

Ben o Tatarın oğluyım , keri almaz sözüni,
Aqiqata doğru bir kere çevirse yuzüni.
Ben isterim damarında Tatar qanı dolaşan
Yigir varse, söylesin doğru, yummasın kozüni.

Ey, Tatarı seven, acıyan vicdanlar qorqmayıñ!
Haber, cebrlere baqıp , çalışmaqtan bıkmayıñ!
Buyük Tatarlığa virdigiñiz buyük andları
Namusıñız uzre virdigiñizi unutmayıñ!

Boyle iftira, botenler degil yalıñız size,
Size, bize, dinimize em de milletimize.
Oyle emiş-demişleri qara yuzlüler derler,
Söyleyecek çıqsın meydane, söylesin koz-koze.

Tatar, niçün baş ustüñde dalğalanmay kok sancaq,
Niçün uç-beş haine sen oluyırsıñ oyuncaq?
Yoqsa, ala kerametmi bekliyursıñ onlardan,,
Yoqsa, ala kemigiñe dayanmadımı pıçaq?

Tatar! Ur, yıq, urul, yıqıl ! Devir, devril, kene qalq!
Yaşat, yaşat! Oldir, qalqtır! Ne ister, söylesin halq.
Yukselmek degilmi arzuñ? Niçün yukselmiyursıñ?
Eger yukselmek isterseñ, yere degil, koke baq!

Ben soñ sözümi söyleyim, darılacaq darılsın!
Aqiqata qarşı bir degil ,biñ hatir qırılsın.
Qanı bozuq, qalbi çürük, yuzu qara babamm olsa,
Çıqsın Tatar dünyasından, ceenneme yıqılsın!


Aqmescit, 23.05.1917