Neler Kormediñ-Seitumer Emin

Neler Kormediñ-Seitumer Emin

Boranlı Bekabad sıtmalar qusqanda,
Sırdarya bılanıp, taşıp aqqanda,
Koklerde yıldızlar yırlamay susqanda,
Alevli kuneş varlıqnı yaqqanda,

Borüler sürüsi uluğan qumlarda
Komülmey qalğan cesetler yatqanda,
Tatarlar aç-zelin yurgende yollar,
Kordım men seni afatlar qopqanda.

On altı, on sekiz yaşında qız bala...
Sen kimsiñ?
Emeliñ-
Temeliñ qayda?
Ya anañ?
Ya babañ?
Çırayıñ kederli...
Seni de muğaytqan taqdirniñ yeli.

Söylediñ.
Diñledim.
Canlandı o yollar kozüm aldında.
Orman dağ-,qayalar,ozenler keçtim.
Boldurıp-talğanda,
Elbuznıñ buzlu suvundan içtim.

Aldımda-
Qara-dağ,
mor Sudaq yalısı.
Musafir kelgende anañ bu diyarğa
Doğdıñ sen guller açqanda tañda.
Ses berip, boyle balaban Dünyağa.

Lãkin sen degilsiñ Otuzlı-topuzlı.
Nesliñde temelli Kezleve yolu.
Zavallı babañ tuvğan Aqmescit oğlu.
Anañnıñ yolları-tuzlu ve tozlu...

Babañnıñ, anañnıñ birden bir qızı.
Ne ana, ne baba toymadı saña.
Vaqıtsız söndi babañnıñ yıldızı.
Ale sen asretsiñ, asretsiñ oña.

Zulumnıñ hışımı tepretti seni de.
Uç yaşlı sabiyni aydadı sürgünge.
Rahmetli bitañnen coyuldıñ qırq dörtte,
Anasız çekiştiñ o ğurbet ilde.

Bayaut batağı,ayvanlar yatağı,
Bitanıñ ah-vahı,tizeniñ kozyaşı
Qaldırdı goñlüñde savuşmaz yara.
Sürgünlik yollarıñ qaradan-qara.

Kun keçti, ay, yıllar... Anaña qavuştıñ.
Lãkin, taqdirniñ zulumı bitmedi.
Ogeylik azabı...Ev-evden avuştıñ.
İç kimse seniñ alıñnı bilmedi.

Aqsızlıq söndürdi yurekni, yüzüñni,
Lãkin kimsege açmadıñ sırıñnı.
Sen maña omürlik işandıñ ozüñni.
Beraber yırladıq azatlıq yırını.

Dünyanıñ azabın, sevgisin keötik biz,
Sen meni, men seni qorçalap, saqlap.
Ağladıq, quvandıq, bildik tek ekimiz.
Evlatlar ostürdik niyazlao, oplap...

Sevimli torunlar saibi oldıq biz,
Altmışqa, seksenğe kirgende ekimiz.
Bir yutum suv bile içmedik ayrı biz,
Quvançlı sedanen tolsun dep, evimiz.

Yurekler dalğalı, sanki bir deñiz...
Sen menim yıldızım, ayımsıñ, kuneşim.
Sen maña baht berdiñ, sevgi ve ayat.
Çolpan-tañ yıldızı tek seniñ kundeşiñ.
Olursıñ bulbulim, sen taqsañ qanat.

Endi men unutılmaz kunlerge qaytam,
Develer, devirler keçkenler anda.
Qaytmasın, qaytmasın o kunler dep, aytam.
Felãket kormesin sen doğğan Ada.
O qara poyezdler ketirdi seni de
O berbat, merhamet bilmegen diyarğa.
Sen baba asreti saqladıñ koksünde.
Ale daa asretsiñ sen oña, Dilãra...

Dilãra, Dilãra! Sen neler kormediñ!
Zeerli tiller de qalmadı iziñden.
Aç oldıñ, toq oldıñ, tek ozüñ bildiñ.
Incındıñ, yandıñ ağladıñ gizliden.

Fidan bir gul ediñ men seni korgende.
Ale daa oylesiñ menim goñlümde.
Belki ağlattı, ıncıttı kimerde,
Ahlãqsızz, serbest kunlerim menim de...
Bağışla sen, guzelim, bağışlap olsañ.
Tizlerim ustünde afu isterim.
Dünyalar ustünde guzeller tolsa,
Men kene, men kene tek seni severim!

Olgence, olgence, men onı soylerim!