Aleksander Mardkoviç (Kokizov)
Şelomit
(yirı ullu siverliknin)
Yakov-Moşe mallı edi:
Bes min koylar meresledi,
Sığır da kep atlar.
Edi yigit da kerimli:
Kolu kiçli, iz sivimli
Kezler haz yolduzlar.
Yakov-Moşe edi eksiz,
Kaldı barıba ol yalğız.
Ospudu karanya!
Kim us-akıl anar berir?
Kim sez kipleydoğan aytır?
Aytmastı yat dunya...
Ol ilğada tuvdu, esti.
İlğa anınba sert kesti,
Baktı haz ulanın.
Kinde açaredi usun,
Keçe kelired – yukusun
Saklaredi anın.
İlğa beslered belekni,
Yirak sirered yamannı;
Ol tizetti yolun.
Kurğaktan anı abrared,
Kaçan barı suvsared
Eksitmedi suvun.
Bulay eseredi eksiz
Ğeç açuvsuz da kayğısız
Ilğa kursağında.
Emin edi anın canı.
Satır asared zamanı;
Yarık sağısında.
Kinde elçered ilğanı:
Atlanıp kaynar atnı
Tasared ol uçsuz.
Kaçan enered uzun kin,
Keçe keliredi emin,
Yarıredi yolduz –
Anı tartared çatırdan
İlğalıkka yivis çıktan,
İyislerden tolu.
Kekke salıred ol kezin,
Kayda sansız birtik aktın
Biynin çivdi kolu.
Kek – bitigid yaratmaknın,
Yolduz – otiyotu anın,
Açıkt uhumakka.
Kim ol aziz sezni anlar?
Kurtkamo ol biyik uslar?
Kobuzmo kolğoska?..
Kep yengilrekt sezi yernin
Anar, kimge yolu gernin
Açıktı avaldan.
Mum kulağı anın kabad
Ol habarnı, kaysı uçad
Bilivsiz kaydan.
Kaydan keledi ol avaz,
Kaçan kiçli, kaçan yuvas,
Ne tınçlıkta çınlayd?
Çığadım ol kuru yerden?
Tisedim ol ivsiz yelden,
Ne tohtavsız kursayd?..
Yolu aynın yarık izi,
Haz keklernin otlu kezi,
Barın yerde kezleyd.
Aver balkıyd, aver yaynayd,
Keçe kulak salıp tınlayd
Neni ilğa sezleyd:
“Barın bunu mereslegin,
“Neçik yirak yeted kezin,
Aytad ulanına.
“Artar bunda senin halın,
“Sansız bolur gençin-malın,
“Alğıs urluğuna.
“Ata kibik tınçnı kisenç,
“Ne estirdi uvul-biyenç,
“Seninbe biyenim.
“Tınla meni haz atanı;
“Sirerm senden bar yamannı –
“Ulludu devletim...
Yakov-Moşe yatıp tınlayd.
Oyovdum – yemese yuklayd?
Kezi anın yumğan.
Yerge tisedler yolduzlar,
Kekke minedler obalar;
Kek yerbe kosulğan.
Yarık turad bitin yerde,
Min ot yanadı çivrede.
Bu hıc-mo ilğada?
Kari baksan – barçayartın
Sezsiz asad da tıyıltın
El kermegen bunda.
Sansız barad: yayav, atlı;
Ulan uçadı kanatlı.
Uçsuz tamasalar!
Da mun Yakov-Moşe tuyad:
Ana elgen yuvuk turad
Da nes aytad anar...
Asadı terk keçe kıska,
Ay iginedi kuyaska,
Sined altın kivi.
Yakov-Moşe turad satır;
Bitin ilğa anar çatır,
Barçayartın ivi...
Alay asaredler yillar,
Ol yarıklar da satırlar,
Neçik kini yaznın.
Yakov-Moşe esedi sav,
Kiçli haz tas, biyik haz tav,
Kezi balkıyd anın.
II
Tohtamayd ornunda zaman:
Mun erkek ol – tivil ulan;
Kaynayd anın kanı.
Tavullu klekler keledler,
Kezler tınçsız nenis izdeydler
Da tapmaydlar anı.
Nes yigitni indeyd, tartad,
Çırım kezden yirak çabad,
Astan kaçad tatuv.
Ilğa boldu anar kısık,
Kaynar boldu anar yastık,
Kisenç aldı tutuv.
Da mun keldi anar sağıs,
Ki yadadı tirlik yalğız;
Kerek alma katın!
Yahşı, Yakov-Moşe, kılas.
Yeter konsularda kumas:
Kızlar – tikri altın!
Ezge sağıs anda kondu:
Mun bilivli anar boldu
Yirak yolçulardan,
Ki manında ormanlarnın,
Ay-yolunda atlanğannın,
Eger ketse katı,
Bard kız astrı çeber anda,
Kerkli çeçek kibik bağda;
Şelomit – anın atı.
Salad Yakov-Moşe kulak,
Haz lamasa çınlayd yomak
Sezi yolçularnın:
“Yoht sez aytma çeberligin!
“Kaydad usta, kaysı kerkin
“Ol boy-kıznın çozar?
“İzler aldı gileflerden,
“Kezi kekrekti keklerden,
“Yartı keçe – çaçlar.
“Salsa kezin – kaçad kayğı,
“Açsa ernin – tuyas: çalğı
“Oynaydı esikte.
“Da nendiy us anı taclayd,
“Da neçe sivimlik tohtayd
“Ol erneksiz kerkte!..
Yakov-Moşe bunu tuyup
Bir sağısnı yatıp- turup
Yireginde besleyd.
Oldu sağıs: yolğa barma,
Ol tamasa kıznı tapma,
Kayda ot kerk esed.
Kim tergedi: ned siverlik?
Kayda tuvadı da neçik?
Çoğarağı kayda?
Ol bilivsiz kaydan keled,
Yengil da yasansız yened,
Guyalanad canda.
Balkuvunda kuyaslarnın,
İyisinde çeçeklernin
Keled biyçe yarık.
Canda turad anın tahtı,
Cannı ol yesirge aldı;
Ospudu – siverlik!..
Muftka ilğa anı indeyd,
Muftka ata kibik sezleyd
Avaz bıla yimsak:
“Kalğın, Yakov-Moşe, bunda!
“Az-mo kızlar bard ilğada?
“nege barma yirak.
“Bu kırıyda ormanlarsız
“Çubrar katın ol zamansız;
“Ol taspolur bunda...
Yakov-Moşe kolğos kalad,
Uslu sezni yengil tutad,
Katıd sağısında.
Ol kız anı indeyd, tartad.
Da ol yolğa ıstırınad,
Kisenç anı kerme.
Ol ğadirleydi berneler,
Bağalılar da kerkliler,
Anık cannı berme.
Anasının sunduğundan
Bezenmekler aldı kılğan
Tucdan da kimisten.
Tan-taraflı bezirgenler
Aldlar alar için genler,
Koylar da kep keten.
Sondra taptı kesek yipek;
Eki rengler: yesil da kek
Kosuldular birden.
Inçke haz çaç, kolda tuymas,
Kiçli, ki ekevde yirtmas,
Ol kiçlirek genden.
Dağı iç yiz eyi koylar,
Enk semizler da ullular
Ol bernege aldı.
Aldı ezibe neçe kul.
Da muna terk tuvğan avul
Anın artın kaldı.
İlğa yiriydi haz tengiz.
İyedim ol yolğa alğıs?
Ğem kayttırad ivge?
Yakov-Moşe, ne sen kılas?
Utru ullu kiçke turas,
Utru adetlerge...
III
On for kuyas,
Aruv haz yas,
Ertebıla çıktı.
On for talğan,
Kızıl haz kan,
Ol enivde battı.
Zaman barad,
Yol tartılad...
Kaydad anın uçu?
Yesil zından
Eki yandan –
Ortasında yolçu.
Tengiz avlak
Açıkt yirak,
Yolun senin açık.
Bunda kirdin
Sen da atın
Haz tuzakka kısık.
İlğa çuvlayd,
Nes yomaklayd,
Uçsuz soradı ol:
“Sav-mo keles?
“Kari keçes?
“kaydan tutasen yol?
Zamanba yasottan biyik
Çığadı tıyıltın kiyik
Da tanlanadı yolçuğa.
Kırğıy, izdeydoğaç yemin,
Biyiklikten salat kezin:
Tapmastım ol ne yirtuvğa.
Ğar kin asad haz kelege,
Bir kin usayd ekinçige,
Unutulad sanı duğru.
Bulut keled – yamğur yavad,
Asad bulut – kuyas çığad,
Da aytkarı ilğa kuru.
Uçsuz uzun yazdağı kin.
Kelsiyd terkrek keçe emin!..
Keled ol – ğanuz avurrak!
Nes yançıladı da çuvlayd,
Kiyik andıyd, puğaç yilayd;
Çırım kezden uçad yirak.
Yakov-Moşe birtivil for:
“Dostum, sen kılmadın-mo hor?”
Tınçsız sorared ezinden.
Tuvğan orun kaldı yirak;
Can yadadı, taldı ayak
Ospu uçsuz bivrelmekten.
Tivil bir for keldi sağıs:
Kivsin, yansın bu yol-karğıs.
Ivge kayır tabanınnı!
Da mun turadı alnında
Yarık tirsin kart ormanda,
Kolun sunad, indeyd anı.
Kanı kursaydı kiçlirek,
Kisenç kerme anı terkrek
Yirak siredi talmaknı.
Kaynar uradı ol atın
Da cahtlatadı kulların;
Yoht turmakka zaman!
Ğanuz afta, ğanuz on kin,
Yeter ol ilğanın çegin
Da kerinir orman...
Bulay asaredler kinler,
Yadavlular, birtiriler,
Haz sivmegen katın.
İlğa yatadı alından,
İlğa bekleyd yolnu arttan,
İlğa, ilğa barçayartın...
IV
Kırk for kuyas,
Aruv haz yas,
Ertebıla çıktı.
Kırk for talğan,
Kızıl haz kan,
Ol enivde battı.
Otlu kivedi ol kinde,
Çıknı ayaydı keçede,
Bulut kaçadı ofaktan.
Yasot boslaydı sarıma,
Geller baslaydlar kuruma,
İlğa tınadı kurğaktan.
Kayda ağared ken suvlar,
Yivis inno balçık tabar,
Kelse suvsaydoğan yolçu.
Saklan, adam: kurğak keldi!
Bar tirini yirak sirdi.
Kurğak – bu barının uçu...
Neçe avur kinler astı
Ol zamandan neçik tattı
Suvnu adam, belek da at.
Barı baradı munayğan,
Yapkan çibinbe, suvsağan;
Ayak avur boldu haz yat.
Da mun keredler ingerde:
Azğına suv kaldı gelde!
Barı çabad tatlı suvğa.
Barı içed tolu tamakba,
Sirmes suvdan anı tayakba.
Ol suv usaydı karağa...
Bu keçeni kerim kerdi
Yakov-Moşe: eren keldi
Da bu sezni anar aytad:
“Kaytkın, uvlum, kaydan çıktın.
“Yoldasınnı anda alğın
“Kayda yerin senin yatad.
“Açırğanmak seni tezed:
“Bu burunğu curum keled.
“Sanaydoğan kiçlidi kol!
“Bunu, uvlum, alğın eske:
“Kim uturu turad kiçke,
“Barça yengen kaladı ol...
Tanbılada kuyas turad.
Oyovd adam, oyandı at,
Da mun kozğalmaydı belek.
Biy dağı kul, tuya hornu,
Baslaydı oyatma koynu,
Vale muftkadı bu emgek.
Bar koy haz eletten tındı,
Neçik yattı, alay kaldı.
Sibba: savtivil edi suv.
Yakov-Moşe bu uçurdan
Ketti astan da yukudan;
Canın kıstı avruv.
Kergen tisni ol sağınad,
Vale klegi katı kalad,
Aytadı alınğa barma.
Ğanuz atlar kaldı anar,
Atlar haz yel, atlar kaynar.
Bard ğanuz nebe mahtanma.
Zaval yiriydi ekevde...
Kaçan yuklared keçede
Avul talmak bıla yengen
Da kitiliredler atlar –
Yıyınba beriler çıktlar
Biyik, kuyu yesillikten.
Kezler-otlar bar yanlardan.
Atlar kaçadlar dusmandan,
Tek yırtuvçu atnı yeted.
Biri kısadı tamağın,
Etol tisleydı ayağın
Da at kanlaydoğan tised.
Avul neginçe oyandı
Da bilinip ne kılındı
Aldı kim yay da kim tayak -
Beri kıldı yaman isin.
Anın tabarsen-mo ızın?
Edi bunda – kaçtı yirak.
Yirtkan yatadlar mun atlar,
Ol siverler, ol kaynarlar,
Ne ilğada elttler anı.
Avaz aytadı kıyının,
Kezi yilayd haz adamnın,
İçi teged issi kannı.
Yançkan Yakov-Moşe turdu,
Haz yildırım anı urdu.
Sormak: ne ğaligin kılma?
İlğa uçsuz, tanığısız...
Kalma, haz ğali ol, atsiz –
Bu barı birdi ne tınma.
Kaydan tezme yarlığasnı?
Kezi kuvad karlığaçnı:
Bolsıyd anda kiçli kanat!..
Da mun, kiyasa alcağan,
Ol kıçkırad: “Orman, orman!”
“Bağın, orman anda turad!”
Istırınadlar yanında:
“Kayda keres orman? – Anda!
El bağınad: kerti, orman.
Tandasına alar yettler
Ol ormannı, kaysın kerdler.
Keled uçka bu yol yaman.
V
Arttan kaldı kivgen ilğa,
Yesil kiredler ormanğa,
Turdlar çatırında.
Barı bunda ezge da yat,
Barı yavun keznin tardad
İlğa ulanında.
Nendiy bunda biyik terek:
Çozas basnı – tisedi berk.
Neçik bazık esed:
Anı kuçmasen ekevde!
Yahsıd bolma kelegede,
Kaçan kekte kived.
Aver avurd iyislerden,
Orman toludu çiyeden,
Haz yir anın çuvu.
Aytadı kul : “Eyid aver,
”Ol iyislidi da çeber
“Haz boykıznın gufu.
“Tek yoht anda ol kiç-kiplik,
“Yoht ol devlet, ol çayalık,
“Ne bardı ilğada.
“Anda yel yelbe yolğusad.
Mun ebised, mun urusad.
“Yahsıd, biyim, anda!
“Anda aver seni elted,
“Kiçli kanat sana bered:
“Uçkın haz karlığaç!
“Bunda aver sa sıbırdayd:
“Tohta! Yirak yollar yadayd.
“Sıyınç sa ğar ağaç”.
Yakov-Moşe sağıs tutad:
Kaykad orun, kayda bolad
Ol boy-kız saylağan?
Kayğı tuvadı basında:
Neçik turarsen alnında,
Talğan da çubrayğan?
Baras yayav. Kaydad atın?
Haz ol klençi, haz ol miskin
Turars esiginde.
Neçik kabul eter seni?
Aytma sana kisenç sezni
Bolurmo kleginde?..
Bulay sağıslağan barad.
Da muna kız çeber çığad
Anar uturuğa.
Yakov-Moşe saldı kezin
Da tanlana sorad ezin:
Tistimmo yukuğa?
Kered: izler gileflerden,
Kezi kekrekti keklerden,
Çaçlar – kara atlas.
Bu ol, kaysın uzak izdeyd,
Bu ol, kaysın canı sived,
Bu Şelomit – kuyas!
Yakov-Moşe anar aytad:
“Yirak yerden yolum yatad;
“Biz – yolçular miskin.
“Kep uçular yolda kerdik,
“Uzak zaman biz bivreldik
“Suvsuz – keçe da kin.
“Suvsaymen men da kullarım,
“Yerden karadlar izlerim.
“Tapmammo bunda suv?
- Ata ivi katın turas,
Anda tabarsen suv da as –
Edi yuvas karuv.
Anda taptı ol kanaklık
Ketri da rast; kep jahsılık
Tattı ol ormanda.
Ğar kin çeber kıznı kered,
Ğar kin artık anı sived,
Biyçed ol canında.
Kaçan ayttı ez kisençin
Atasına Şelomitnin,
Kartlar ayttlar: bolsun!
Da Şelomit – ne ol ayttı?
Kıstı ernin da kızardı;
Endi kiprik uzun...
VI
Tigendi toy, satır biyenç.
Yakov-Moşe, ivge kisenç,
Ustırınad yolğa.
Asayıslıdı bu orun,
Bunda taptı ol ez kutun,
Vale tartad ilğa.
Tınıs orman anı kıstayd;
Epke çınıkmağan sızlayd:
Kaydad tuvğan aver?
Tartad anı ol avlaklık,
Anda ol haz suvda balık.
İlğa – alğıslı yer!
Yakov yaynaydı mazzaldan:
Siver katın alad bundan,
Ol Şelomit – kuyas.
Kaldıra tuvğan ivin,
Muzğul boldu yigit katın,
Tegedi açı yas.
Sezleyd kullar: mun ne boldu:
Ilğa ormanba kosuldu!
Bu yoğed avaldan.
Da ne bunar aytır ilğa?
Dusman bolmastım ulanğa?
Bezmestimo andan?..
Bir for – kuyas edi engen,
Bar el ivde zahmetlengen
Haz orak vahtında:
Uçsuz yolğa ıstırınmak!
Yastık, keten dağı uprak –
Barı ne nedanda
Istırınad, esed tavlar;
Tirli ikler da sunduklar
Yatad barçayartın.
Mun Şelomit nes sağınad,
Otlu isni ol kaldırad,
Çığadı tıyıltın.
Yesil orman anı yezed;
Da Şelomit çabad, keled
Ez ornuna siver.
Tınçlık konadı ormanda,
Kus tınç alad guyasında,
Kozğalmaydı aver.
Turad anda uzak zaman.
Ospu orun, ospu orman
Haz tuvğanı anın.
Da ğali ol barad bundan...
Kezler tolu boldlar yastan
Sızlav kıstı canın.
Ol ormanğa aytad: “Dostum!”
“Senin kelegende tuvdum,
“Bunda estim men tınç.
“Sen, orman, meni sivdin,
“Ata kibik meni baktın,
“Edin mana sıyınç.
“Kiyikke ayttın: katılıma!
“Yelge: ğeç yamannı kılma
“Bu ulanğa halsız.
“Ğali, orman, baram senden,
“Baram , da yas tised kezden,
“Muzğulmen yubançsız.
“Kek tutmağın, kiçli orman,
“Şelomitke bolma dusman,
“Anı hayifsingin.
“Kolam seni, kiçli dostum,
“Bolsun yengil da tınç yolum,
“Bunu kılma klegin.
“Yirak tirlik meni sired.
“Kerermo kez meni çived?
“Sızlayd, açıyd canım...
“Tek bar tirlik bolğanımda,
“Turğanımda, yatkanımda
“Seni men sağınım...
Haz ittağa, ne alğıslayd
Kaçan sived da curumlayd
Kelse anar kahır –
Alay, baradoğaç yolğa,
Ol basuradı ormanğa,
Alad andan ayır.
Da muna çuv tınç ormanda:
Bu ağaçlar ez arada
Baslaydlar sezleme.
Ez yarğusun aytad orman,
Yahsımo yemese yaman –
Bolalmaybiz bilme...
VII
Yirak yerler, yat kırıylar...
Olturğanda ivde, alar
Suklançılar bizge.
Vale avurd anda tirlik:
Ezge aver, ezge kılık;
Barı anda ezge.
Anda avurdu çınıkmak.
Kerti aytadı kart aytmak:
Alğıs ivde tohtayd...
Suvsuz avurdu erdekke.
İlğa avurd Şelomitke,
Ol zamansız çubrayd.
Kivgen avlak kıstayd anı,
Otlu kuyas talayd halnı;
Ol hal uçka keled.
Ol sağınadı ormannı,
Sağıs kuçad ğar ağaçnı,
Ne kelege bered.
Eri kere bu kıyınnı,
Canı tuya kip yamannı,
Besleyd ayrıç sağıs.
Klek siverlikbe kosulsa,
Kılma anıktı tamasa,
Bolsa anar alğıs.
Ki siverin biyendirme,
Yerigine isanç yirme,
Ol estired orman.
Yadamaydı anın kolu.
Ezi isleydi da kulu,
Asad iste zaman.
“Tezgin azğına, siverim;
“Keres, esedi ormanım!”
Kipleydi katının.
“Kirers yesil ortasına
“Haz ez tuvğan ormanına,
“Kaytır senin halın”.
İlğa kerelmeyd ormannı,
Ol kurutadı ağaçnı,
Kiledi Yakovdan.
Ters arttıradı zahmetin,
Kuyadı suv, bağad isin,
Ol çıkmaydı andan.
Vale adam kurtka tensi:
Muftka bitin anın isi,
Utru tursa kudrat.
Veren boldu yigit orman.
Ivge kirdi uçur yaman:
Katın hasta yatad...
Da mun ol kin kara keldi,
Kaçan isanç tındı-eldi
Da kan ağad candan.
Şelomit, tacı kerknin,
Katın, susu kigirçinnin,
Uçtu bu dunyadan...
Yoht Şelomit, yarık yalnın...
Yaptı anı bulut kalın,
Yaptı – da kaytarmast...
Uçsuz tegedi tul yaslar.
Neçe kinler kaldı anar –
Teren yastan çıkmast.
Kin-keç gerin anın saklayd;
Yesillikte ol ger yatad –
Orman kaldığında.
Neçe ağaç kılad çatır,
Ki elige bolğay satır
Tınçlık alma anda.
Kuslar kaydanes alındlar,
Kuslar aklar da ullular,
Ormandağı ol kus.
Burun neçe, sondra artık,
Uçadlar haz bulut yarık
Kekte ol bulutsuz.
Da mun aytadılar kullar:
Ullu yıyınba ol kuslar
Haz kar yaptlar gerni.
Çığad Yakov-Moşe kerme
Ne kılınad da yas tekme,
Epme yaslı yerni.
Da mun kered: kazğandı yer,
Yohtu tabut, açıktı ger,
Ak yun yatad anda.
Kaydad gevde?.. anı kuslar
Elttler – kayda ol ormanlar,
Tuvğan ornu kayda...
Yakov-Moşe çaçın yirtad:
Barın anar bu kiç alad!
Barın ne ol sivdi.
Edi kuyas ne balkıdı;
Endi kuyas – geri kaldı.
Da olda mun sindi...
İlğa çuvlayd, ilğa titreyd,
Ulanına tersli sezleyd,
Bulay anar aytad:
“Unut askan uçurlarnı!
Kemis açı sağıslarnı,
“Ne canında yatad.
“Bitin zaman yalğıs edin;
“barın kerdi yumğan kezin.
“Sen ğali oyanas.
“Bağın: ilğa seni sived,
“İsin senin seni tezed;
“Satır balkıyd kuyas.
“Atın uzak-mo bos turar?
“Kiçli ayakba yer urar?
“Muftka-mo avazım?
“Mun ol zaman yana keldi,
“Kaçan uvlum azat edi,
“Kaçan edi menim...
“Unut barın, satır bağın,
Ez malınnı kolğa alnın!
Kaçar senden avruv”...
Muzğuldu Yakovnun izi,
Açı çınlayd anın sezi,
Kaçan bered karuv.
- Kim bu kuyas için sezleyd?
Kaydad ol? Kim anı kered?
Kez tundu karanğından.
Kim bu atnı ma sağınad?
Yoht andiy at da yoht kanat
Kaçma zavalımdan...
Kerektim mal, neged altın,
Kaçan yançkandı can?.. Alğın,
Men kaldıram anı.
Ospu bar mal – çiprek yirtık!
Alğın anı... neged yastık,
Kestin ese basnı...
Muftkad, ilğa, senin sezin.
Kerti, ata mana edin,
Enk yas kinlerimden.
Kerti, elttin kep kayğılar
Da besledin sen isançlar
Biyenç kerme menden.
Ayt, ne kıldım? Ned ginehim?
Ki men Şelomitni sivdim?
Ki ol meni sivdi?
Ki tuvmadık bir orunda?
Bir yer bunda da bir anda,
Bir kiç yerni kıldı...
Tınlamayd at – anı uram,
Kerekti – kiçbe kayıram,
Eltirmeymen anı.
Da sen, kiçli, ne sen kılas?
Tınlamadım – sen aç alas,
Yanças eki cannı.
Kulmen sana – vatkın meni,
Sezsiz eltermen ğar ikni,
Çıdarmen tıyıltın.
Birni bolalmaym – yoht halım,
Birni mahlat etmest canım:
Nege anı bastın?...
Ne ol ulan kıldı sana?
Uç yoğedi yahsısına,
Anık barın sivme.
Ol ançak basladı yolun...
Neçik titremedi kolun
Gerge anı sirme?..
Karuv ber, iy avazınnı;
Sezle, kergiz rastlığınnı!..
Sen tapmays ne aytma?..
Men kurtmen, sen kiçli kudrat,
Vale aytam sana; uyat!
Uyat bulay kılma!..
Barı için tabu sana:
Ne yahsından berdin mana,
Yamanlıkba taladın.
Baram. Andad menim ornum,
Kayda tohtayd siver dostum,
Kaysın menden aldın...
Yakov-Moşe tayak alad
Da alınğa yolsuz barad,
Baradı sağıssız.
Orman çuvlaydı alnında.
Bu Şelomit turad anda;
Mun taspoldu ızsız...
Beriler yolğa çığadlar,
Ak kuslar çuvlay kursaydlar;
Neçik bu yel yilayd!..
Kaçan yolda halsız tisti,
İlğa anı kuçtu, yaptı.
Da ol anda yuklayd...
Ken ilğada, yolçu, kersen,
Neçe ağaç tura birden,
Bilgin, dostum, bunu:
Bu ormanıd Şelomitnin,
Ornu ullu siverliknin,
Ullu yasnın ornu...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder