Oksüz Bala-Memet Nuzet
Tabiat oğa taqdir etken qara kunlü bir yaşav,
Çırıl-çıplaq oğraşmaqta omürniñ sarp colunda,
Kop ballarnıñ işi-kuçü-oynav, kulüv ya yaşav,
Bu garipçik gece-kundüz horlana el qolunda.
Kuzniñ kunü uçip tüşken yapraqlarday sararıp,
Koçecegin-qonacağın qader degen cel bile.
Azğan-tozğan, caq obluqqan, qalbi qalğan qararıp,
Oğa er şey bu dünyada calın bolıp serpile.
Açlıq, suvuq, zorluq degen can titretken şu uç söz,
Onıñ qırıq cüregini parçalağan, parlağan.
Qarşılap er yerde onı bir tik hayal Kozme-koz,
Bermiy oğa iç raatlıq, hırpalağan, horlağan.
Bir kun soqaqta bu ğarip, kozü yaşlı ketkende,
Kore:mektep balaları oqup uyge qaytalar.
Topar-topar bu oksüzniñ yançığından otkende,
Ezgin sesmen tatlı-tatlı bir kop şeyler aytalar.
-Bolğaydı da anam, babam, ah, keşke!- diy o ğarip,-
Men de zahmet, horluq bilmiy, halqtay oynap kelgeydim.
Çıqqaydı da meni anay mektebime ozğarıp,
Men de sizday oqup, yazıp, kop marafet bilgeydim.
Memet Nuzet
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder